برام مثل روز روشنه که یه خونه تو روستای بابام اینا می سازم . جنوبی جنوبی 

با چندلهایی توی سقف و پنجره و درهای هلالی و شیشه های چند رنگ و در و دیوار کاهگلی و سفید که دور دیوار کنگره های جنوبی کار شده باشه 

مثل معماری خلیجی یا مثل معماری عربی. یه جورای راز آمیز. مثل شهرزاد. 

خوب حیاطشم که حتما نخل داره اول باید به بابام اینا کمک کنم خونه اشون رو بسازن و برگردن روستاشون که دولت زمینا رو نبره بعد اونا مواظب خونه ام می شن. 

میدونم که کلی نخل می کارم باشه.   گرونی باشه و بدبختی . اما همه چی بهتر می شه. بدتر بشه هم باز بهتر می شه تازه من هیچ وقت از اینجا بیرون نمی رم. 

یه چیزایی داره ک خوشم میاد 

مثلا صدای موتور آب . صدای زنگوله صدای باد تو سعف نخل عطر لگاح صدای تق تق چمری روی زمین سیمانی طعم هندبا زیر نخل . عطر محمدی کنار زرد آلو و سیب زیر نخل. صدلی بلند مردا وقتی احوالپرسی می کنن. صدلی چیک و چیک بوسه ی زنها و خش خش النگوهاشون . غیبتا و درددلا و دعواها و بی امکاناتی اشون و حس برتری مسخره اشون نسبت ب بقیه. 

صدای خواننده های عربی و جنوبی . عطر قهوه و هل و گلاب 

آب کردن مکعب مشک روی شعله توی ماهی تابه و قاتی کردنش با گلاب و روغن گل و با وازلین و  زعفران قاتی گردنش و استفاده برای زیر گوش و لای سینه و زیر گردن ازش برای شوهر و محبوب و. کل زدن عروسی ها و شوروندن مردها سینه زینی توی مراسم عزا و لباس مخصوص عزا تمان اینها من رو تشکیل می دن. می دونم با إیناس ک خودمم  

خوب محرومیت هس. عوضش لذت هست. 

بوی ماهی روز جمعه و سفره های این ور تا اون ور مضیف  

چی بهتر از اینکه خودت باشی و حالش رو ببری؟ هیجی.